Powierzchnia 141 km kw.; liczba mieszkańców: 6827
Gmina Magnuszew jest najbardziej wysuniętą na północ gminą powiatu kozienickiego położoną w pradolinie rzek - Wisły i Pilicy. Głównym szlakiem komunikacyjnym biegnącym przez teren gminy jest droga krajowa nr 79 Warszawa -Sandomierz - Bytom.
W skaład gminy wchodzi 32 miejscowości: Aleksandrów, Anielin, Basinów, Boguszków, Bożówka, Chmielew, Dębowola, Gruszczyn, Grzybów, Kępa Skórecka, Kłoda, Kolonia Rozniszew, Kurki, Latków, Magnuszew, Mniszew, Ostrów, Osięborów, Przewóz Tarnowski, Przewóz Stary, Przydworzyce, Rękowice, Rozniszew, Trzebień, Tyborów, Wilczkowice Dolne, Wilczowola, Wola Magnuszewska, Wólka Tarnowska, Zagroby, Żelazna Nowa, Żelazna Stara.
Największą osadą jest Magnuszew – osada założona już XII wieku przez dostojnika mazowieckiego Magnusa, protoplastę słynnego rodu Powałów, którą od nazwiska założyciela nazwano Magnuszew. W XIV wieku osada była własnością rodu Magnuszewskich herbu Ogończyk. W 1377 roku ówczesny dziedzic Świętosław zwany Rzeczijawa uzyskał od ks. mazowieckiego Ziemowita III prawa miejskie magdeburskie dla osady targowej Magnussewo. O podniesieniu Magnuszewa do rangi miasta zdecydował rozwój osadnictwa i rzemiosła oraz położenie na szlaku handlowym wzdłuż lewego brzegu Wisły. W 1576 roku Magnuszew spadł do rzędu wsi. W czasie wojen szwedzkich w 1655 roku Magnuszew został doszczętnie spalony i przeszedł w ręce Potockich, potem właścicielami stali się Zamoyscy. W 1776 roku Andrzej Zamoyski, kanclerz wielki koronny na mocy przywileju króla Stanisława Augusta Poniatowskiego podniósł ponownie Magnuszew do rzędu miasta. Przez następne wieki zmienne były losy miejscowości. W 1778 roku pożar ponownie zniszczył miasto wraz z kościołem. W latach 1786-87 Konstancja Czartoryska Ordynatowa Zamoyska ufundowała kościół murowany, który stoi do dziś, a hrabia Zamoyski zbudował również zajazd. Od 1811 do 1818 roku Magnuszew nawiedzały kolejno: wielka susza, wylew Wisły, pożary, a w latach 1854 i 1873 Magnuszew nawiedziła epidemia cholery. Dnia 1 stycznia 1867 roku zamknięto magistrat i Magnuszew przestał być miastem. Magnuszew boleśnie odczuł także I wojnę światową. W październiku 1914 roku został ostrzelany z armat i karabinów, a następnie piechota pruska w liczbie 3 tysięcy stanęła okopem. W 1916 r. szalała ospa, która zebrała duże żniwo. 11 września 1939 roku wojska niemieckie wkroczyły do Magnuszewa. Okolice wsi były miejscem walk "Armii Prusy", w których odznaczyła się zwłaszcza Wileńska Brygada Kawalerii. 1 stycznia 1942 roku Niemcy utworzyli getto, które znajdowało się za kościołem w dzielnicy Paciejów, z którego w październiku tegoż roku wywieziono do obozów koncentracyjnych kilkaset osób. Na początku sierpnia 1944 roku wojska I Frontu Białoruskiego uchwyciły między ujściem Pilicy i Radomki do Wisły przyczółek warecko-magnuszewski. W wyniku działań wojennych ludność została wysiedlona za Wisłę. Od 8 sierpnia do 14 września 1944 roku toczyła się zaciekła walka w obronie przyczółka. 16 stycznia 1945 roku Magnuszew został wyzwolony z rąk okupanta.
Obecnie gmina Magnuszew jest gminą wiejską o charakterze rolniczym. Produkcja rolna to głównie uprawa zbóż i roślin okopowych oraz hodowla bydła i trzody chlewnej. Gmina Magnuszew słynie także z żyznych gleb i uprawy truskawek. Olbrzymią rolę odgrywają w gminie sadownictwo i ogrodnictwo. W poł. XX w. odkryto w miejscowości istnienie wód mineralnych o różnym składzie chemicznym, ciśnieniu i wydajności w związku z czym od 1974 roku Magnuszew posiada status uzdrowiska. Atrakcyjność tego regionu wpłynęła na to, że wielu mieszkańców Warszawy ma tutaj działki i domki letniskowe. Gmina jest ładnie położona. Z trzech stron otoczona rzekami. Od strony południowej Radomką, od północy Wisłą i od strony zachodniej Pilicą. Gmina posiada również różnorodne walory krajobrazowe i klimatyczne.
