W naszym codziennym życiu coraz częściej możemy spotkać się z terminem „mowa nienawiści”. Pochodzi on od angielskiego zwrotu „hate speech”. Zjawisko to charakteryzuje się negatywnymi emocjonalnie wypowiedziami ustnymi bądź pisemnymi (artykuły, komentarze, wpisy internetowe), rysunkami, utworami słowno-muzycznymi, grafikami. Wypowiedzi te fałszywie oskarżają, obrażają i poniżają osoby bądź całe grupy, do których są adresowane. Nienawiść ma niszczycielskie skutki. Mowa nienawiści to forma przemocy. Mowa nienawiści to przestępstwo. A wszystko zaczyna się od słów.
Z językiem wrogości możemy spotkać się : w mediach, w szkole, na ulicy. To niepokojące zjawisko, dlatego należy je zwalczać.
Mowa nienawiści szczególnie widoczna jest w Internecie. Nagminne są tu wulgarne wyzwiska, ośmieszanie, poniżanie, upokarzanie, straszenie, zamieszczanie zdjęć lub filmów wbrew woli osób na nich występujących, podszywanie się pod inne osoby. Hejt to zjawisko niebezpieczne, dlatego warto uświadamiać młodemu pokoleniu negatywne skutki hejterstwa i zachęcać do przeciwstawiania się niewłaściwym zachowaniom zarówno w świecie realnym jak i w sieci. Uświadamianie należy zacząć już od najmłodszych dzieci, które z reguły nawet nie wiedzą, że właśnie doświadczają przemocy w Internecie.
Podczas zajęć pt. „Dokuczanie nie bawi”, przeprowadzonych z dziećmi klas I – III, analizowaliśmy granicę pomiędzy zabawą, a dokuczaniem oraz uświadamialiśmy różnice jakie je dzielą.
Po krótkim wstępie, uczestnicy zajęć dobrali się parami i za pomocą mowy ciała, min, gestów przedstawiali emocje. Nie używając głosu mieli za zadanie pokazać: wściekłość, smutek, zadowolenie, radość, złość, strach oraz przerażenie. Po skończonym ćwiczeniu opowiedziały, czy pokazywanie emocji jest trudnym zadaniem, czy łatwym. Kolejnym zadaniem było opisanie emocji towarzyszących dokuczaniu i zabawie. Zgodnie z założeniami, zdecydowanie więcej pozytywnych emocji towarzyszyło zabawie, natomiast dokuczanie kojarzyło się z uczuciem smutku i przykrości. Kolejne zadanie polegało na wykorzystaniu kart pracy i zaaranżowaniu scenek rodzajowych. Jego celem było odróżnić sytuacje, które dla jednych mogą być zabawą, dla innych dokuczaniem. Podczas podsumowania ćwiczenia dzieci opowiadały, kiedy dana zabawa ich bawiła, a kiedy przestawała być zabawna oraz dowiedziały się co należy zrobić w przypadku, kiedy nie chcą już brać w niej udziału. Kolejnym, ważnym elementem zajęć było objaśnienie słowa CYBERPRZEMOC i omówienie zachowanie jakie należy podjąć, kiedy jesteśmy świadkami takiego zjawiska. Na koniec dzieci narysowały na kartkach przykłady emocji, jakie towarzyszyły im podczas zajęć i opowiedziały o nich. W nagrodę za świetne poradzenie sobie z trudnym tematem i aktywność na zajęciach pozwoliliśmy sobie na kilka zabaw ruchowych, integrujących grupę i wprowadzających w pozytywny nastrój.
B.B.
